Արդեն ինչքան ժամանակ է լսում ենք երկխոսություն, բանակցություն, ծրագրեր բառերը, և մի տեսակ երեք տարի շարունակվող դեժավյու է տիրում ողջ Հայաստանում: Մարդիկ միացնում են հեռուսատցույցը` տեսնում մտազբաղ դեմքով վարչապետի, ով իրեն ավելի շատ ուսուցիչ է զգում, քան վարչապետ: Ամեն անգամ հերթական հավաքի ժամանակ վարչապետն իր պարտքն է համարում հիշեցնել նախարարներին, որ պետք է լուրջ վերաբերվել, համապատասխան լրջագույն մոտեցում ցույց տալ և, իհարկե, մի քանի ջղային նկատողութ-յուններ է անում, այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում ,որ հավաքվել են ավագ դպրոցի սաներ, և նրանց խրատում են, այլ ոչ թե խելամիտ պարոնայք, ովքեր մեր երկրի տարբեր ոլորտների կառավարմամբ են զբաղված: Մի կողմ դնենք վարչապետի վարած անհաջող տնտեսական <առաջընթացը>, որն իրականում բավականին արագ տեմպերով ներքև գլորվող հետընթացի վերածվեց, անցնենք իբր թե ընդդիմության ժողովրդական լինելուն: Երեք տարում երկրի վիճակն այնքան է վատացել, որ գրեթե բոլորը մտածում են Հայաստանը լքելու մասին, սոցիալական պայմանների մասին էլ չասենք, բայց այս ամենի հետ միասին ընդդիմությունն ավելի հարմար գտավ երկխոսել իշխանության հետ, այլ ոչ թե զբաղվել ժողովրդի համար կենսական նշանակություն ունեցող հարցերով: Իշխանությունն էլ իր հերթին մտածում է աթոռը պահելու մասին, ստացվում է ինչ-որ բրգաձև կառույց, որի գլխամասում կանգնած է Սերժ Սարգսյանը, բուրգի միջնամասում հպարտորեն Սերժ Սարգսյանին իր ուսերի վրա է առել Լևոն տեր Պետրոսյանը, որն էլ իր հերթին բազմել է ժողովրդի ուսերին: Բուրգի գագաթին կանգնած պարոն նախագահի համար գերխնդիր է այնտեղ մնալը, իսկ ԼՏՊ-ի համար էլ նրան այդ հարցում օգնելը, այս ամենի հետ միասին նրանք առիթ բաց չեն թողնում Ռոբերտ Քոչարյանի անունը հոլովելու համար, ով նույնիսկ հայտարարություն էլ չի արել: Մոռանում են, որ հենց Քոչարյանն է Լևոնի թողած քայքայված տնտեսությամբ, մինուսային տվյալներով Հայաստանին մի կերպ խելքի բերել և երկրի տեսք տվել: Անցյալը մոռանալը շատերին է հատուկ, բայց պետք չէ այս երեք տարվա վարած խայտառակ քաղաքականության արդյունքում տնտեսական, սոցիալական և մարդկային կրիզիսի մեջ հայտնված Հայաստանի հարցում նախկին իշխանություններին մեղադրել: Սերժ Սարգսյանը նախագահ ընտրվելուց հետո վարչապետի հետ միասին գերերևակայական ծրագիր էր ներկայացրել, այսինքն նա հույս ուներ, որ կարող է շարունակել Քոչարյանի տեմպերով, բայց, ափսոս, այդ հիասքանչ ծրագիրն այդպես էլ թղթի վրա մնաց, գոնե մնար այն, ինչ կար, բայց… Մի խոսքով, բամբասանքները, բարբաջանքները ու ժողովրդի աչքերը կապող երկխոսությունները չեն կարող քողարկել փաստերը, բոլորս էլ լավ հասկանում ենք` որ նախագահն ինչքանով է ժողովրդավարական և ժողովրդանպաստ քաղաքականություն վարել, մնում է միայն հուսալ, որ Հայաստանի պայծառ օրերը նորից հետ կգան:
P.S. <Առաջ Հայաստան> կարգախոսն էլ ոնց հասկանում ենք պետք էր հասկանալ` առաջ Հայաստան դեպի անդունդը: <Պայքար, պայքար, մինչև վերջ>-ն էլ` պայքարենք իրար դեմ հայեր, մինչև Հայաստանում էլ մարդ չմնա: Նույնիսկ կարգախոսներն են հակաժողովրդավրական, կարծում ենք, որ մի փոքր անկեղծությունը չէր խանգարի մեր ընդդիմասեր իշխանությանն ու իշխանասեր ընդդիմությանը:
.........
2 comments:
Տխուր է մի քիչ տեսնել մեզ այս վիճակում բայց հուսով եմ, որ մի օր այս մարդիկ կհոգնեն վատն անելուց և կսկեն մի քիչ լավն անել։
Բայց, Ինչ վերաբերվում է Ռ․ Քոչարյանին, որպես քաղաքացի կցանկանամ նորից տեսնել նրան՝ որպես նախագահ
Post a Comment