1915, April 24

Հայ ազգն այսօր նորից կհիշի օրն իր վերքի , որը դեռ սպիանալ էլ չի հասցրել,
Որոշ երկրներ  հայերի հետ միասին ցավ են ապրում և հանուն մարդասիրության թեկուզ քայլեր են անում,
Որոշներն էլ ուղակի աչքերն են փակում և հանուն իրենց շահի ձայնազուրկ կամ կույր են ձևանում,
Գնահատելի է, երբ օտարն է ցավդ կիսում, հասկանում, ձեռք մեկնում,
Բայց ամենակարևորը մենք ենք` հայ մարդը, ով պիտի ուժ ունենա և իր վերքերը հիշելով առաջ քայլի,
Պետք է տանը լացի, երբեք իր արցունքներն աշխարհին ի ցույց չդնի,
Ջարդվելուց հետո, պետք է ոչ թե կոտրվի, այլ նոր շունչ առնի և ավելի պինդ դարձած միայն ինքն իրեն վստահի,
Հայ մարդը չպետք է մուրա, թուրքի դիմաց ծառա դառնա,հայ աղջիկը չպետք է <բնամթերքի> դիմաց թուրքի տված փողով ուրախանա, թշնամու տարածքում հանգստանա, որի շնորհիվ նույն թշնամին կհարստանա:
Ես ընդունում եմ ցեղասպանության ահավորությունը, ցավում եմ ամեն հայի համար, մինչև հոգուս խորքը զգում եմ անմարդկային արարքի դաժանությունը,
Բայց չեմ ուզում ոչ մեկին խնդրել, համոզել, որ ընդունեն, պատժեն, քանի որ դա մեր խնդիրն է,
Մենք պետք է հզորանանք, միասնական դառնանք ու կշիռ ունենանք այս դաժան աշխարհում,
Միայն այդ դեպքում աշխարհին կհուզեն մեր խնդիրներն ու պահանջները,մեր դարդերն ու ցավերը,
Ուստի կուզեմ, որ այսօր. ապրիլի 24 -ին ամեն հայ գիտակցի, որ պետք է առաջ քայլի.
Անցյալի դասերը լավ սերտած երբեք չկոտրվի,
Հանուն փողի իր ազգին ու ինքն իրեն չդավաճանի,
Արյան գնի մասին չմոռանա, իր արմատների ուժը զգա ու միայն հզորանա,
Ամեն հայի պարտքն է դա` իմ, քո ,նրա, բոլորիս...